تاریخچه تکاملی ریمل

مژه‌های مشکی ضخیم نشان دهنده عفت هستند. رومیان باستان مژه‌های تیره زنان را نشانه‌ای از عفت می‌دانستند، زیرا معتقد بودند که رابطه جنسی بیش از حد باعث ریزش مژه‌ها می‌شود. بنابراین دختران در روم باستان از گلبرگ‌های گل سرخ سوخته و سنگ عناب، و همچنین خاکستر زغال سنگ و پودر آنتیموان برای مخلوط کردن و مالیدن به مژه‌های خود استفاده می‌کردند تا عفت خود را ثابت کنند. زنان به آرایش بسیار علاقه داشتند و از آنجایی که نقاشان انجمن سابق رافائل، زنان زیبایی با مژه‌های بسیار بلند را ترجیح می‌دادند، محصولات ریمل در آن دوران بسیار محبوب بودند. هنوز هم انواع خاکستر در دستور العمل‌ها وجود دارد، همچنین خاکستر چسبناک چراغ در روغن آقطی و چراغ.

در سال ۱۹۳۰، یک ریمل باعث مرگ یک زن شد. در سال ۱۹۳۳، یک ریمل «دائمی» به نام «لش لور» باعث مرگ یک زن و نابینایی چندین زن شد. این حادثه تصویب مقررات ایمنی مواد غذایی، دارویی و آرایشی ایالات متحده را تسریع کرد. در سال ۱۹۳۸، اولین ریمل ضد آب به بازار آمد، اما متأسفانه، به دلیل اینکه این ریمل از تربانتین ساخته شده است، اگرچه ضد آب است، اما می‌تواند چشم کاربر را تا قرمزی، اشک و بوی بسیار ناخوشایند تحریک کند.